ΤΟ ΘΑΎΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ

Όταν νιώθουμε καλά μέσα μας θέλουμε να μοιραζόμαστε το καλό και με τους άλλους και να ζούμε την ζωή μας σαν να είναι ένα θαύμα.Αυτό ακριβώς εκφράζει η Α.Θανασά με την προσωπική της αφήγηση για τις γιορτές των Χριστουγέννων..

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι, που το έλεγαν Μυρτώ. Το κοριτσάκι αυτό αγαπούσε πολύ τα Χριστούγεννα. Όλη τη χρονιά, η Μυρτούλα ανυπομονούσε να έρθει η περίοδος των Χριστουγέννων για να στολίσουν το έλατο στο σπίτι τους, να γεμίσει εορταστικές λιχουδιές το γιορτινό τους τραπέζι, να περάσει περισσότερο χρόνο με τα αγαπημένα της πρόσωπα και κυρίως με τον μπαμπά της, που όλη τη χρονιά της έλειπε τόσο πολύ! Και κάθε χρονιά προσδοκούσε ότι θα συναντήσει τον Αη Βασίλη... Τόσα γράμματα του είχε στείλει και του ζητούσε να τον γνωρίσει. Αλλά αυτός τίποτα. Προτιμούσε να μην εμφανίζεται. Και μόνο την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς έμπαινε από την καμινάδα του σπιτιού της, γρήγορα – γρήγορα, της άφηνε το δώρο της κάτω από το στολισμένο δέντρο του σπιτιού, έτρωγε το μπισκοτάκι και έπινε το γάλα που του άφηνε για φίλεμα και έπειτα βιαστικός-βιαστικός συνέχιζε το ταξίδι του προκειμένου να προλάβει να μοιράσει τα δώρα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου. Φέτος όμως η Μυρτώ είχε μια περίεργη διαίσθηση! Κάτι διαφορετικό θα συνέβαινε. Ένστικτό ή έντονη επιθυμία;
Ένα βράδυ, λοιπόν, αποκαμωμένη από το παιχνίδι, κάθισε δίπλα στο στολισμένο έλατο με συντροφιά τη ζεστασιά του αναμμένου τζακιού και άρχισε να διαβάζει χριστουγεννιάτικες ιστορίες....

Ξαφνικά....ένα ξωτικό εμφανίστηκε μπροστά της!
“Γειά σου Μυρτώ. Με λένε Αστερούλη και είμαι ένα από τα ξωτικά των Χριστουγέννων. Με έστειλε ο Αη Βασιλής να σε πάρω και να σε πάω στο χωριό του. Είσαι έτοιμη;” τη ρώτησε το ξωτικό.
“Μα...” είπε διστακτικά το κοριτσάκι γεμάτο έκπληξη και τρίβοντας τα ματάκια του, καθώς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε μπροστά του ένα αληθινό ξωτικό. “Δεν μπορώ να φύγω χωρίς να ρωτήσω πρώτα τους γονείς μου”.
“Τόσα χρόνια ζητάς από τον Αη Βασίλη να τον συναντήσεις”, απάντησε κάπως θυμωμένα το ξωτικό. “Τώρα, είναι η ευκαιρία σου κι εσύ θες να ρωτήσεις τους γονείς σου; Δεν έχεις χρόνο για ερωτήσεις. Πρέπει να αποφασίσεις τώρα. Και φόρεσε κάτι ζεστό...”.
Το κοριτσάκι, χωρίς δεύτερη σκέψη, φόρεσε το πιο ζεστό μπουφάν της, το πιο ζεστό της σκούφο, τα πιο ζεστά της γάντια, το πιο ζεστό κασκόλ της, τις γούνινες μπότες της και χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκε στο έλκηθρο του ξωτικού και ξεκίνησε το ταξίδι για να συναντήσει το όνειρο.
“Και πού είναι το χωρίο του Αη Βασίλη;” τόλμησε κάποια στιγμή το κοριτσάκι να ρωτήσει το ξωτικό.
“Κάπου πολύ μακριά. Στον παγωμένο Βορρά. Εκεί που όλα είναι λευκά, σαν τη γενειάδα του Αη Βασίλη” απάντησε κάπως αινιγματικά το ξωτικό.
“Και γιατί διάλεξε αυτό το μέρος για χωριό του ο Αη Βασίλης;” ξαναρώτησε όλο περιέργεια η μικρή.
”Πολλή περίεργη είσαι εσύ” είπε δυσανασχετώντας κάπως το ξωτικό. “Δεν μπορώ να σου πω τίποτε άλλο. Ο,τι άλλες απορίες έχεις θα ρωτήσεις τον Αη Βασίλη”.
Έτσι, χωρίς να έχει άλλη επιλογή, το κοριτσάκι σταμάτησε τις ερωτήσεις και άρχισε να απολαμβάνει το ταξίδι της προς τον άγνωστο προορισμό.
Το ταξίδι ήταν μακρινό και μεγάλο, αλλά τόσο όμορφο! Το έλκηθρο άγγιζε σχεδόν τον ουρανό, ο οποίος έλαμπε από τα φαναράκια των αστεριών, ενώ οι χιονονιφάδες, που έπεφταν σποραδικά, έμοιαζαν σαν χριστουγεννιάτικα στολίδια. Πεφταστέρια και ευχές έμοιαζαν να ταξιδεύουν εκεί ψηλά.
Διέσχισαν βουνά και λαγκάδια, χωριά και πόλεις, ποτάμια και λίμνες, ώσπου κάποια στιγμή έφτασαν σε ένα κατάλευκο Όρος και τότε το έλκηθρο άρχισε να κάνει τσουλήθρα στην πλαγιά. Η ομίχλη και η χιονόπτωση εμπόδιζαν την ορατότητα, όμως αυτό το απότομο και γρήγορο κατέβασμα στο χιονισμένο βουνό έκανε την ψυχή της μικρής να φτερουγίζει και την αδρεναλίνη της να εκτοξεύεται στα ύψη. Πόσο το απολάμβανε! Δίπλα τους υπήρχαν και άλλα παιδιά, που έπαιζαν με τα δικά τους έλκηθρα, που έκαναν σκι, που έφτιαχναν χιονανθρώπους με καροτομύτες και που έπαιζαν χιονοπόλεμο. Όλοι γελούσαν και διασκέδαζαν.
“Πρέπει να φτάνουμε στο χωριό του Αη Βασίλη”, σκέφτηκε το κοριτσάκι. “Κάπως έτσι το έχω φανταστεί”.
Το έλκηθρο προχώρησε λίγο ακόμα και μια μικρή πόλη ξεπρόβαλε μπροστά τους. Μια πόλη που ένιωθες ότι πάνω της υπήρχε ένα αστέρι που τη φώτιζε. Μια λαμπερή πόλη λουσμένη με χρυσόσκονη και αέρινη αύρα. Μεγάλοι δρόμοι, ανοιχτά πάρκα, λίμνες, ρυάκια, ποταμάκια, μικροί καταρράκτες, κήποι, ένα υπαίθριο πιάνο, που πλημμύριζε με τις μελωδίες του την ατμόσφαιρα και υπέροχα αρχοντικά σπίτια. Μύριζαν Χριστούγεννα!

Το έλκηθρο σταμάτησε μπροστά σε μια μεγάλη ξύλινη πύλη με ανάγλυφα σκαλίσματα. Πόσα χρωματιστά λαμπάκια στόλιζαν την πύλη αυτή! Το κοριτσάκι σάστισε και προσπάθησε να ρουφήξει την κάθε εικόνα. Όταν συνήλθε, δεν βρήκε το ξωτικό δίπλα της. Προσπάθησε να το εντοπίσει αλλά μάταια. Τότε κατάλαβε ότι μάλλον είχε τελειώσει η αποστολή του και ότι μπροστά της αντίκρυζε το χωριό του Αη Βασίλη.
Πέρασε την πύλη και ένα μεγάλο χαμόγελο φώτισε το προσωπάκι της. Μαγεία! Μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που ξεπροβαλόταν μπροστά της. Προς στιγμή σκέφτηκε να ψάξει να βρει τον Αη Βασίλη. Γρήγορα όμως ξεχάστηκε και άρχισε την περιπλάνησή της στο μαγικό χωριό. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ζαχαρόσπιτο, σαν αυτό, που είχε συναντήσει ο Χάνσελ και η Γκρέτελ στο δάσος. “Εργαστήρι Ζαχαροπλαστικής” έγραφε η ταμπέλα απ' έξω. Μέσα τα ξωτικά δούλευαν πυρετωδώς και παρασκεύαζαν γλυκίσματα, γλειφιτζούρια, καραμέλες, ζαχαρωτά. Τι μυρωδιές και τι αρώματα! Βανίλια, κανέλα, γαρίφαλο, φρέσκο βούτυρο, πορτοκάλι και σοκολάτα. Και τι γεύσεις!!
Έπειτα, επισκέφτηκε μια γειτονιά που είχε συγκεντρωμένα πολλά μικρά σπιτάκια, που το καθένα από αυτά προσέφερε και μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Το ένα έδειχνε πως μπορούμε να αγαπήσουμε και να φροντίσουμε τον πλανήτη μας φυτεύοντας σπόρους και δεντράκια, ανακυκλώνοντας διάφορα υλικά, φροντίζοντας τα ζώα, κυρίως τα αδέσποτα, προστατεύοντας τα δάση από πυρκαγιές και τις θάλασσες και τις ακτές από σκουπίδα και λύματα. Το άλλο έδειχνε πως μπορούμε να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας δίνοντάς του αίμα, φάρμακα, τρόφημα και ρούχα, που δεν χρειαζόμαστε. Το άλλο έδειχνε πως η επαφή με τη φύση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και πως το διάβασμα ταξιδεύει τη σκέψη και την ψυχή μας και μας κάνει πιο σοφούς. Γέμισε το μυαλουδάκι της με χρήσιμες πληροφορίες. Έμαθε ποια υλικά ανακυκλώνονται, πως φροντίζουμε τα ζώα, πως σβήνουν τις φωτιές οι πυροσβέστες. Ξεφύλλισε πολλά βιβλία, έμαθε ιστορίες που δεν ήξερε και ενθουσιασμένη από το χωριό συνέχισε την εξερεύνησή της.
Έφτασε στο συντριβάνι των ευχών. Έριξε ένα κέρμα και ευχήθηκε ειρήνη, αγάπη, ευημερία και υγεία για όλον τον κόσμο. Λίγο πιο πέρα συνάντησε το γνωστό ξωτικό Χιονούλα και μαζί έφτιαξαν ένα μαγικό φίλτρο, και με ξόρκια και άλλα μαγικά κόλπα απομάκρυναν από το χωριό την κακιά Μάγισσα Γκρινιαρούλα, που ήθελε να καταστρέψει τα Χριστούγεννα.
Και συνέχισε να παίζει, να παίζει και να παίζει. Έκανε πατινάζ, τραμπολίνο, συγκρουόμενα, καρουζέλ. Παρακολούθησε ταινίες. Έκανε σκι, βοήθησε τα ξωτικά στην κατασκευή των παιχνιδιών. Πόσα παιχνίδια αλήθεια έφτιαχναν. Ώσπου, ένα κάλεσμα από ένα ξωτικό που το έλεγαν Φωτεινούλη την οδήγησε στον “Κήπο με τα αληθινά παραμύθια”. Ένα πιάνο με ουρά, ένα σαξόφωνο, ένα βιολί, μια κιθάρα και τύμπανα περίμεναν τους παραμυθάδες να τα χρησιμοποιήσουν για τη δική τους Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Γεμάτη συγκίνηση η μικρή είδε μπροστά στα μάτια της την Κλάρα και τον Φριτς να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα στο σπίτι τους, τους ποντικούς να προσπαθούν να τους κλέψουν τον Καρυοθραύστη, τη νεράιδα Ζαχαρένια να τους καλωσορίζει στη χώρα της. Είδε τον κακό, τσιγκούνη και άκαρδο Σκρούτζ να γίνεται εύσπλαχνος και γενναιόδωρος άνθρωπος, τον Αη Νικόλα να βοηθάει τις ανύπαντρες κόρες να παντρευτούν και το κοριτσάκι με τα σπίρτα να βρίσκει επιτέλους θαλπωρή και φροντίδα από τους συνανθρώπους του. Είδε ακόμα και μια υπέροχη οικογένεια, αγαπημένη, που τραγουδούσε, γελούσε, έπαιζε, έκανε όνειρα. Το σπιτικό τους μύριζε γιορτή και οι χρωματιστές τους στιγμές φώναζαν ευτυχία.....
Έκλεισε τα ματάκια της να νιώσει τη στιγμή. Όταν τα άνοιξε βρέθηκε σε ένα σπιτάκι. Απέναντί της ...ο Αη Βασίλης. Έτριψε τα ματάκια της σαν να μην πίστευε στο θαύμα!
“Κατάλαβες μικρή μου τώρα γιατί διάλεξα αυτόν τον τόπο για χωριό μου;”, την ρώτησε ο Αη Βασίλης.
“Ναι”, αποκρίθηκε η μικρή. “Γιατί έχει αληθινούς και καλοσυνάτους ανθρώπους που πιστεύουν στη μαγεία των Χριστουγέννων και στη δική σου αγάπη”.
“Γι' αυτό καλή μου μπόρεσες να με συναντήσεις κι εσύ....”

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΜΆΖΕΜΑ ΤΗΣ ΕΛΙΆΣ

Το μάζεμα της ελιάς στην ελληνική ύπαιθρο ήταν μια οικογενειακή υπόθεση πριν την εισαγωγή βιομηχανικών μεθόδων καλλιέργειας.Η συγκομιδή αρχίζει τον Νοέμβριο και είναι κατ ομολογία η καλύτερη περίοδος για παραγωγή λαδιού ανωτέρης ποιότητας,το οποίο περιέχει όλα τα εξαιρετικά συστατικά μου.

Τα παλιά χρόνια ο τρόπος συγκομιδής γινόταν αποκλειστικά με τα χέρια του εκάστοτε καλλιεργητή,τα τελευταία χρόνια όμως τα σύγχρονα μηχανήματα έχουν αλλάξει τον τρόπο συγκομιδής και έχουν κάνει την διαδικασία ευκολότερη και οικονομικότερη.

Σε τούτο εδώ τον τόπο,στον τόπο του χωριού μας,κανένα ειδικό μηχάνημα δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει το χέρι,που προστατεύει και επιλέγει την ελιά.Ραβδίζουν χτυπώντας την με καλάμια ή βέργες(τέμπλες) και χτενίζουν τα λιόκλαδα με ειδικές χτένες ενώ ταυτόχρονα αφήνουν τον καρπό να πέσει στα λιόπανα.

Η νεολαία του χωριού μαθαίνει από τους παλαιότερους ότι η ελαικομία είναι μια δύσκολη και όχι πάντα αποδοτική γεωργική καλλιέργεια.Γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρέπει να σηκωθούν από τα χαράματα να φθάσουν στο λιοστάσι,να κάνουν όλες τις απαραίτητες διαδικασίες φορτώματος-ξεφορτώματος γιατί το μάζεμα της ελιάς διαρκεί όλη μέρα προσμένοντας το ολιγόλεπτο μεσημεριανό διάλειμμα για το κολατσιό.

Διαβάστε Περισσότερα

Το Παραδοσιακό γεφύρι του χωριού μας..

Αφηγείται ο Γεώργιος Βαβαρούτας..
"Είναι στο δρόμο με το πηγάδι μέτα το κοιμητήριο.Εκεί παλιά υπήρχε μια βρύση με τρεχούμενο νερό..... Πηγαίνανε οι μανάδες μας και πλέναν τα ρούχα"!

Διαβάστε Περισσότερα

3o Αντάμωμα Ριολιτών

Το τρίτο αντάμωμα των Ριολιτών έλαβε μέρος στο μεζεδοπωλείο <<Γυμνάσιο>> στην Νέα Φιλαδέλφεια.

Διαβάστε Περισσότερα

Λαϊκή βραδιά από τον Π.Σ Ριόλου

Το Σάββατο 19 Αυγούστου ο Πολιτιστικός και περιβαλλοντικός Σύλλογος Ριόλου "Ο ΛΆΡΙΣΣΟΣ" διοργανώνει μια όμορφη ζωντανή λαϊκή βραδιά στο προαύλιο χώρο του σχολείου,στον οικισμό Μαζαίικα.










Οι καλλιτέχνες,Σπύρος Πανταζόπουλος και Νατάσσα Λιακόπουλου θα διασκεδάσουν τον κόσμο υποσχόμενοι να κάνουν ότι μπορούν για να απογειωθεί το κέφι!

Ελάτε να διασκεδάσουμε και να περάσουμε μια υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά με είσοδο ελεύθερη και ενάντια στην κρίση με πολύ προσιτές τιμές !!!!!!
Σας περιμένουμε όλους..

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΕΡΊ..ΛΗΝΏΝ..

Ληνός : μικρό κτίσμα σαν δεξαμενή ή μεγάλο, ξύλινο κιβώτιο, μέσα στο οποίο πατιούνται τα σταφύλια για να βγει ο χυμός, το πατητήρι… δεξαμενή, στέρνα… όρυγμα στη γη για το πάτημα των σταφυλιών.

Οι ληνοί ήταν μικρά ορθογώνια κτίσματα, που η επιφάνειά τους δεν ξεπερνούσε τα 20 τμ. Ήταν χτισμένοι με χωμάτινες «πλίθες» ή πέτρα (οι παλιότεροι), αλλά και με «τσιμεντόπλιθες» ή τούβλα (οι νεώτεροι) και δεν ήταν σοβατισμένοι. Η πόρτα ήταν ξύλινη (στους παλιότερους) ή σιδερένια (στους νεώτερους), είχαν ελάχιστα παράθυρα και στέγη με κεραμίδια (οι παλιότεροι), τσίγκο ή ελενίτ (οι νεώτεροι). Μερικοί ληνοί είχαν και «χαγιάτι» με κεραμίδια ή κλαριά. Το εσωτερικό τους δεν είχε ταβάνι και υπήρχαν εσοχές που χρησιμοποιούνταν ως ερμάρια. Το δάπεδο ήταν χωμάτινο (οι νεώτεροι ληνοί είχαν το «προνόμιο» του τσιμέντου…) και «χυλιζόταν» από τις νοικοκυρές με κοκκινόχωμα («γλίνα»). Τα έπιπλα ήταν ελάχιστα : τραπέζι, καρέκλες, κρεββάτια (με στρώματα από σανό/σαούρα»), «γιούκος», «νιφτήρα»). Σχεδόν σε επαφή με το ληνό υπήρχε φούρνος (σπανιότερα) ή το «μαγερειό» (συνήθως), μια μικρή «εστία» περιτοιχισμένη με χώμα για το μαγείρεμα, ενώ σε μικρή απόσταση υπήρχε η «κούρνια» με τα «κοτερά» (προσοχή στον τονισμό : για να μη δημιουργηθούν συνειρμοί του είδους «ήμουν κι εγώ στο κότερο»…).
Οι ληνοί χτίζονταν δίπλα στ’ αλώνια και δίπλα σε δέντρο (συνήθως «τζέρο(ς)» ή μουριά), για να υπάρχει σκιά, και νερό (με τη μορφή πηγαδιού, «τρόμπας», ή αρτεσιανού). 

Κάθε που ερχόταν ο Αύγουστος, ο Ριόλος ερήμωνε… Οι νοικοκυραίοι φόρτωναν στα γαϊδούρια τα απαραίτητα συμπράγκαλα και μετακόμιζαν στους ληνούς για τον τρύγο της σταφίδας. Εκεί έμεναν σχεδόν μέχρι το πανηγύρι του Ριόλου (23 Σεπτέμβρη) ή μέχρι ν’ ανοίξουν τα σχολεία (με μικρό διάλειμμα τις γιορτές της Παναγίας και τ’ Αγιαννιού) και αφού είχε ολοκληρωθεί ο κύκλος των εργασιών που σχετίζονται με τη σταφίδα (τρύγος, «άπλωμα», «ψήσιμο», «τρίψιμο», «μακινάριασμα», «σώριασμα»), ξαναγύριζαν στο χωριό (Οι οικογένειες που δεν είχαν μαθητές έμεναν στους ληνούς και το «γαϊδουροκαλόκαιρο»…). Ακόμη και όσοι δεν είχαν ληνούς έφτιαχναν μικρά καλύβια από κλαριά και «παραθέριζαν», για να γλυτώσουν τις «θέρμες» του Αυγούστου.Σχεδόν το σύνολο των ληνών του Ριόλου ήταν χτισμένο μέσα σ’ ένα ακανόνιστο τετράπλευρο, που οι κορυφές του ήταν η «Μπότσικα», η «Μαρτούρενα», τα «Λυγερά» και η «Αγκινάρα».

Το πιο όμορφο κομμάτι του βίου στους ληνούς ήταν το βράδυ… Μετά τον κάματο της μέρας και την επιστροφή των αντρών από τα καφενεία του χωριού (όσων δηλαδή είχαν πάει…) οι γειτόνοι μαζεύονταν έξω από κάποιο ληνό και με το «σπινό» φως της λάμπας πετρελαίου ή και χωρίς αυτό (αυγουστιάτικο φεγγάρι γαρ…) κουτσομπόλευαν, αμπελοφιλοσοφούσαν, αγωνιούσαν «αν φέτος η σταφίδα έχει τιμή» και είχαν το αυτί στραμμένο στο ράδιο για το δελτίο καιρού (μετά βέβαια τα δημοτικά / λαϊκά τραγούδια των τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών). Προ πάντων όμως γελούσαν! Οι βεγγέρες αυτές έκλειναν συνήθως με ιστορίες του τύπου «εκεί φυλάει», που λόγω της τερατολογίας τους τρόμαζαν τους μικρούς. Οι πιο τυχεροί κοιμόντουσαν έξω, στο ύπαιθρο, σε αυτοσχέδια κρεβάτια, που δεν φημίζονταν για την ευστάθειά τους… Μαγεία!! Το αλφαβητάρι των άστρων (όπως κανένα πλανητάριο δεν μπορεί να το αποδώσει), η απεραντοσύνη της φύσης και ένα δροσερό αεράκι να κουβαλάει την αψιά μυρωδιά της απλωμένης σταφίδας και νυχτερινούς ήχους, (απροσδιόριστους, ωστόσο οικείους). Πώς να σου κολλήσει ύπνος; …

Οι εποχές άλλαξαν..

Οι παλιοί ληνοί γκρεμίστηκαν… Δεν άντεξαν… Στη θέση τους συναντάς χορταριασμένα ερείπια, που μάλλον δεν θα προξενήσουν το ενδιαφέρον των μελλοντικών αρχαιολόγων (μόνον κάτι αμετανόητες «σχολαστικούρες» θα μιλήσουν για ταπεινούς μάστορες που έδεναν το ξύλο, την πέτρα και το χώμα και για δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής). Οι νεώτεροι ληνοί που σώζονται χρησιμοποιούνται πλέον ως αποθηκευτικοί χώροι. Ο Ριόλος δεν ερημώνει τον Αύγουστο.Οι Οργιολίτες δεν μένουν στους ληνούς πια εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια και βάλε… Άλλοι ξερίζωσαν τις σταφίδες τους, άλλοι τις πουλάνε « χλωρές» και όσοι τις απλώνουν, το μεσημέρι γυρίζουν στο χωριό. Με τα μηχανοκίνητα μέσα οι αποστάσεις μειώθηκαν, κερδήθηκε χρόνος… Οι διαφορές ανάμεσα στην πόλη και το χωριό εξανεμίστηκαν… Ο υπαίθριος βίος αντικαταστάθηκε από μια «αστικοποίηση» του τοπίου και των συνηθειών… Οι άνθρωποι ξέμαθαν… Άλλοι το λένε «βολή» και άλλοι εξέλιξη… Ας είναι… «Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της», που λέει και ο Ελύτης…

Το κείμενο αναρτήθηκε από Νεοκλή Δημόπουλο και οι φωτογραφίες είναι της Φωτεινής Πρεβεζάνου..

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΑΡΟΙΜΊΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΎΓΟΥΣΤΟ

Καλό μήνα ,συγχωριανοί!

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

• Από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι.
• Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα.
• Από Μαρτιού πουκάμισο κι απ' Αύγουστο σεντόνια
• Αύγουστε καλέ μου μήνα, να 'σουν δυο φορές το χρόνο.
• Αύγουστε τραπεζοφόρε, να 'σουν τρεις βολές το χρόνο.
• Αυγουστοκοδέσποινα‚ καλαντογυρεύτρα. [δηλ. Η σπάταλη νοικοκυρά τον Αύγουστο, τα Χριστούγεννα ζητιανεύει]

• Αύγουστος άβρεχτος, μούστος άμετρος.
• Δεκαπέντησεν ο Αύγουστος, πυρώσου και μην εντρέπεσαι.
• Επλάκωσεν ο Αύγουστος, η άκρια του χειμώνα.
• Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι.
• Ήρθε ο Αύγουστος, πάρε την κάπα σου.
• Θεός να φυλάει τα λιόδεντρα απ' το νερό τα Αυγούστου.
• Κάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο.
• Καλή λαβιά τον Αύγουστο και γέννα τον Γενάρη.
• Καλός ο ήλιος του Μαγιού, τ' Αυγούστου το φεγγάρι.
• Μακάρι σαν τον Αύγουστο να 'ταν οι μήνες όλοι.
• Να 'σαι καλά τον Αύγουστο που 'ναι παχιές οι μύγες.
• Να 'σαι καλά τον Αύγουστο με δεκαοχτώ βελέντζες.
• Ο Αύγουστος και ο τρύγος δεν είναι κάθε μέρα.
• Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι ο Μάης πουλά σιτάρι. [δηλ. από τον Αύγουστο μπορείς να καταλάβεις αν θα είναι καλή η παραγωγή κρασιού, όπως κι από το Μάη μπορείς να καταλάβεις αν θα παραχθεί πολύ σιτάρι]
• Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος.
• Ούτε ο Αύγουστος χειμώνας, ούτε ο Μάρτης καλοκαίρι.
• Τ' Αυγούστου και του Γεναριού τα δυο χρυσά φεγγάρια.
• Τ' Αυγούστου οι δρύμες στα πανιά και του Μαρτιού στα ξύλα.
• Τ’ Αυγούστου το νερό σαν της κλανιάς το νερό.
• Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που θρέφει τους έντεκα.
• Μήνα που δεν έχει ρω βάζε στο κρασί νερό.

Διαβάστε Περισσότερα