ΤΟ ΘΑΎΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ

Όταν νιώθουμε καλά μέσα μας θέλουμε να μοιραζόμαστε το καλό και με τους άλλους και να ζούμε την ζωή μας σαν να είναι ένα θαύμα.Αυτό ακριβώς εκφράζει η Α.Θανασά με την προσωπική της αφήγηση για τις γιορτές των Χριστουγέννων..

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι, που το έλεγαν Μυρτώ. Το κοριτσάκι αυτό αγαπούσε πολύ τα Χριστούγεννα. Όλη τη χρονιά, η Μυρτούλα ανυπομονούσε να έρθει η περίοδος των Χριστουγέννων για να στολίσουν το έλατο στο σπίτι τους, να γεμίσει εορταστικές λιχουδιές το γιορτινό τους τραπέζι, να περάσει περισσότερο χρόνο με τα αγαπημένα της πρόσωπα και κυρίως με τον μπαμπά της, που όλη τη χρονιά της έλειπε τόσο πολύ! Και κάθε χρονιά προσδοκούσε ότι θα συναντήσει τον Αη Βασίλη... Τόσα γράμματα του είχε στείλει και του ζητούσε να τον γνωρίσει. Αλλά αυτός τίποτα. Προτιμούσε να μην εμφανίζεται. Και μόνο την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς έμπαινε από την καμινάδα του σπιτιού της, γρήγορα – γρήγορα, της άφηνε το δώρο της κάτω από το στολισμένο δέντρο του σπιτιού, έτρωγε το μπισκοτάκι και έπινε το γάλα που του άφηνε για φίλεμα και έπειτα βιαστικός-βιαστικός συνέχιζε το ταξίδι του προκειμένου να προλάβει να μοιράσει τα δώρα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου. Φέτος όμως η Μυρτώ είχε μια περίεργη διαίσθηση! Κάτι διαφορετικό θα συνέβαινε. Ένστικτό ή έντονη επιθυμία;
Ένα βράδυ, λοιπόν, αποκαμωμένη από το παιχνίδι, κάθισε δίπλα στο στολισμένο έλατο με συντροφιά τη ζεστασιά του αναμμένου τζακιού και άρχισε να διαβάζει χριστουγεννιάτικες ιστορίες....

Ξαφνικά....ένα ξωτικό εμφανίστηκε μπροστά της!
“Γειά σου Μυρτώ. Με λένε Αστερούλη και είμαι ένα από τα ξωτικά των Χριστουγέννων. Με έστειλε ο Αη Βασιλής να σε πάρω και να σε πάω στο χωριό του. Είσαι έτοιμη;” τη ρώτησε το ξωτικό.
“Μα...” είπε διστακτικά το κοριτσάκι γεμάτο έκπληξη και τρίβοντας τα ματάκια του, καθώς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε μπροστά του ένα αληθινό ξωτικό. “Δεν μπορώ να φύγω χωρίς να ρωτήσω πρώτα τους γονείς μου”.
“Τόσα χρόνια ζητάς από τον Αη Βασίλη να τον συναντήσεις”, απάντησε κάπως θυμωμένα το ξωτικό. “Τώρα, είναι η ευκαιρία σου κι εσύ θες να ρωτήσεις τους γονείς σου; Δεν έχεις χρόνο για ερωτήσεις. Πρέπει να αποφασίσεις τώρα. Και φόρεσε κάτι ζεστό...”.
Το κοριτσάκι, χωρίς δεύτερη σκέψη, φόρεσε το πιο ζεστό μπουφάν της, το πιο ζεστό της σκούφο, τα πιο ζεστά της γάντια, το πιο ζεστό κασκόλ της, τις γούνινες μπότες της και χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκε στο έλκηθρο του ξωτικού και ξεκίνησε το ταξίδι για να συναντήσει το όνειρο.
“Και πού είναι το χωρίο του Αη Βασίλη;” τόλμησε κάποια στιγμή το κοριτσάκι να ρωτήσει το ξωτικό.
“Κάπου πολύ μακριά. Στον παγωμένο Βορρά. Εκεί που όλα είναι λευκά, σαν τη γενειάδα του Αη Βασίλη” απάντησε κάπως αινιγματικά το ξωτικό.
“Και γιατί διάλεξε αυτό το μέρος για χωριό του ο Αη Βασίλης;” ξαναρώτησε όλο περιέργεια η μικρή.
”Πολλή περίεργη είσαι εσύ” είπε δυσανασχετώντας κάπως το ξωτικό. “Δεν μπορώ να σου πω τίποτε άλλο. Ο,τι άλλες απορίες έχεις θα ρωτήσεις τον Αη Βασίλη”.
Έτσι, χωρίς να έχει άλλη επιλογή, το κοριτσάκι σταμάτησε τις ερωτήσεις και άρχισε να απολαμβάνει το ταξίδι της προς τον άγνωστο προορισμό.
Το ταξίδι ήταν μακρινό και μεγάλο, αλλά τόσο όμορφο! Το έλκηθρο άγγιζε σχεδόν τον ουρανό, ο οποίος έλαμπε από τα φαναράκια των αστεριών, ενώ οι χιονονιφάδες, που έπεφταν σποραδικά, έμοιαζαν σαν χριστουγεννιάτικα στολίδια. Πεφταστέρια και ευχές έμοιαζαν να ταξιδεύουν εκεί ψηλά.
Διέσχισαν βουνά και λαγκάδια, χωριά και πόλεις, ποτάμια και λίμνες, ώσπου κάποια στιγμή έφτασαν σε ένα κατάλευκο Όρος και τότε το έλκηθρο άρχισε να κάνει τσουλήθρα στην πλαγιά. Η ομίχλη και η χιονόπτωση εμπόδιζαν την ορατότητα, όμως αυτό το απότομο και γρήγορο κατέβασμα στο χιονισμένο βουνό έκανε την ψυχή της μικρής να φτερουγίζει και την αδρεναλίνη της να εκτοξεύεται στα ύψη. Πόσο το απολάμβανε! Δίπλα τους υπήρχαν και άλλα παιδιά, που έπαιζαν με τα δικά τους έλκηθρα, που έκαναν σκι, που έφτιαχναν χιονανθρώπους με καροτομύτες και που έπαιζαν χιονοπόλεμο. Όλοι γελούσαν και διασκέδαζαν.
“Πρέπει να φτάνουμε στο χωριό του Αη Βασίλη”, σκέφτηκε το κοριτσάκι. “Κάπως έτσι το έχω φανταστεί”.
Το έλκηθρο προχώρησε λίγο ακόμα και μια μικρή πόλη ξεπρόβαλε μπροστά τους. Μια πόλη που ένιωθες ότι πάνω της υπήρχε ένα αστέρι που τη φώτιζε. Μια λαμπερή πόλη λουσμένη με χρυσόσκονη και αέρινη αύρα. Μεγάλοι δρόμοι, ανοιχτά πάρκα, λίμνες, ρυάκια, ποταμάκια, μικροί καταρράκτες, κήποι, ένα υπαίθριο πιάνο, που πλημμύριζε με τις μελωδίες του την ατμόσφαιρα και υπέροχα αρχοντικά σπίτια. Μύριζαν Χριστούγεννα!

Το έλκηθρο σταμάτησε μπροστά σε μια μεγάλη ξύλινη πύλη με ανάγλυφα σκαλίσματα. Πόσα χρωματιστά λαμπάκια στόλιζαν την πύλη αυτή! Το κοριτσάκι σάστισε και προσπάθησε να ρουφήξει την κάθε εικόνα. Όταν συνήλθε, δεν βρήκε το ξωτικό δίπλα της. Προσπάθησε να το εντοπίσει αλλά μάταια. Τότε κατάλαβε ότι μάλλον είχε τελειώσει η αποστολή του και ότι μπροστά της αντίκρυζε το χωριό του Αη Βασίλη.
Πέρασε την πύλη και ένα μεγάλο χαμόγελο φώτισε το προσωπάκι της. Μαγεία! Μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που ξεπροβαλόταν μπροστά της. Προς στιγμή σκέφτηκε να ψάξει να βρει τον Αη Βασίλη. Γρήγορα όμως ξεχάστηκε και άρχισε την περιπλάνησή της στο μαγικό χωριό. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ζαχαρόσπιτο, σαν αυτό, που είχε συναντήσει ο Χάνσελ και η Γκρέτελ στο δάσος. “Εργαστήρι Ζαχαροπλαστικής” έγραφε η ταμπέλα απ' έξω. Μέσα τα ξωτικά δούλευαν πυρετωδώς και παρασκεύαζαν γλυκίσματα, γλειφιτζούρια, καραμέλες, ζαχαρωτά. Τι μυρωδιές και τι αρώματα! Βανίλια, κανέλα, γαρίφαλο, φρέσκο βούτυρο, πορτοκάλι και σοκολάτα. Και τι γεύσεις!!
Έπειτα, επισκέφτηκε μια γειτονιά που είχε συγκεντρωμένα πολλά μικρά σπιτάκια, που το καθένα από αυτά προσέφερε και μερικές χρήσιμες πληροφορίες. Το ένα έδειχνε πως μπορούμε να αγαπήσουμε και να φροντίσουμε τον πλανήτη μας φυτεύοντας σπόρους και δεντράκια, ανακυκλώνοντας διάφορα υλικά, φροντίζοντας τα ζώα, κυρίως τα αδέσποτα, προστατεύοντας τα δάση από πυρκαγιές και τις θάλασσες και τις ακτές από σκουπίδα και λύματα. Το άλλο έδειχνε πως μπορούμε να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας δίνοντάς του αίμα, φάρμακα, τρόφημα και ρούχα, που δεν χρειαζόμαστε. Το άλλο έδειχνε πως η επαφή με τη φύση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και πως το διάβασμα ταξιδεύει τη σκέψη και την ψυχή μας και μας κάνει πιο σοφούς. Γέμισε το μυαλουδάκι της με χρήσιμες πληροφορίες. Έμαθε ποια υλικά ανακυκλώνονται, πως φροντίζουμε τα ζώα, πως σβήνουν τις φωτιές οι πυροσβέστες. Ξεφύλλισε πολλά βιβλία, έμαθε ιστορίες που δεν ήξερε και ενθουσιασμένη από το χωριό συνέχισε την εξερεύνησή της.
Έφτασε στο συντριβάνι των ευχών. Έριξε ένα κέρμα και ευχήθηκε ειρήνη, αγάπη, ευημερία και υγεία για όλον τον κόσμο. Λίγο πιο πέρα συνάντησε το γνωστό ξωτικό Χιονούλα και μαζί έφτιαξαν ένα μαγικό φίλτρο, και με ξόρκια και άλλα μαγικά κόλπα απομάκρυναν από το χωριό την κακιά Μάγισσα Γκρινιαρούλα, που ήθελε να καταστρέψει τα Χριστούγεννα.
Και συνέχισε να παίζει, να παίζει και να παίζει. Έκανε πατινάζ, τραμπολίνο, συγκρουόμενα, καρουζέλ. Παρακολούθησε ταινίες. Έκανε σκι, βοήθησε τα ξωτικά στην κατασκευή των παιχνιδιών. Πόσα παιχνίδια αλήθεια έφτιαχναν. Ώσπου, ένα κάλεσμα από ένα ξωτικό που το έλεγαν Φωτεινούλη την οδήγησε στον “Κήπο με τα αληθινά παραμύθια”. Ένα πιάνο με ουρά, ένα σαξόφωνο, ένα βιολί, μια κιθάρα και τύμπανα περίμεναν τους παραμυθάδες να τα χρησιμοποιήσουν για τη δική τους Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Γεμάτη συγκίνηση η μικρή είδε μπροστά στα μάτια της την Κλάρα και τον Φριτς να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα στο σπίτι τους, τους ποντικούς να προσπαθούν να τους κλέψουν τον Καρυοθραύστη, τη νεράιδα Ζαχαρένια να τους καλωσορίζει στη χώρα της. Είδε τον κακό, τσιγκούνη και άκαρδο Σκρούτζ να γίνεται εύσπλαχνος και γενναιόδωρος άνθρωπος, τον Αη Νικόλα να βοηθάει τις ανύπαντρες κόρες να παντρευτούν και το κοριτσάκι με τα σπίρτα να βρίσκει επιτέλους θαλπωρή και φροντίδα από τους συνανθρώπους του. Είδε ακόμα και μια υπέροχη οικογένεια, αγαπημένη, που τραγουδούσε, γελούσε, έπαιζε, έκανε όνειρα. Το σπιτικό τους μύριζε γιορτή και οι χρωματιστές τους στιγμές φώναζαν ευτυχία.....
Έκλεισε τα ματάκια της να νιώσει τη στιγμή. Όταν τα άνοιξε βρέθηκε σε ένα σπιτάκι. Απέναντί της ...ο Αη Βασίλης. Έτριψε τα ματάκια της σαν να μην πίστευε στο θαύμα!
“Κατάλαβες μικρή μου τώρα γιατί διάλεξα αυτόν τον τόπο για χωριό μου;”, την ρώτησε ο Αη Βασίλης.
“Ναι”, αποκρίθηκε η μικρή. “Γιατί έχει αληθινούς και καλοσυνάτους ανθρώπους που πιστεύουν στη μαγεία των Χριστουγέννων και στη δική σου αγάπη”.
“Γι' αυτό καλή μου μπόρεσες να με συναντήσεις κι εσύ....”

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΜΆΖΕΜΑ ΤΗΣ ΕΛΙΆΣ

Το μάζεμα της ελιάς στην ελληνική ύπαιθρο ήταν μια οικογενειακή υπόθεση πριν την εισαγωγή βιομηχανικών μεθόδων καλλιέργειας.Η συγκομιδή αρχίζει τον Νοέμβριο και είναι κατ ομολογία η καλύτερη περίοδος για παραγωγή λαδιού ανωτέρης ποιότητας,το οποίο περιέχει όλα τα εξαιρετικά συστατικά μου.

Τα παλιά χρόνια ο τρόπος συγκομιδής γινόταν αποκλειστικά με τα χέρια του εκάστοτε καλλιεργητή,τα τελευταία χρόνια όμως τα σύγχρονα μηχανήματα έχουν αλλάξει τον τρόπο συγκομιδής και έχουν κάνει την διαδικασία ευκολότερη και οικονομικότερη.

Σε τούτο εδώ τον τόπο,στον τόπο του χωριού μας,κανένα ειδικό μηχάνημα δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει το χέρι,που προστατεύει και επιλέγει την ελιά.Ραβδίζουν χτυπώντας την με καλάμια ή βέργες(τέμπλες) και χτενίζουν τα λιόκλαδα με ειδικές χτένες ενώ ταυτόχρονα αφήνουν τον καρπό να πέσει στα λιόπανα.

Η νεολαία του χωριού μαθαίνει από τους παλαιότερους ότι η ελαικομία είναι μια δύσκολη και όχι πάντα αποδοτική γεωργική καλλιέργεια.Γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρέπει να σηκωθούν από τα χαράματα να φθάσουν στο λιοστάσι,να κάνουν όλες τις απαραίτητες διαδικασίες φορτώματος-ξεφορτώματος γιατί το μάζεμα της ελιάς διαρκεί όλη μέρα προσμένοντας το ολιγόλεπτο μεσημεριανό διάλειμμα για το κολατσιό.

Διαβάστε Περισσότερα

Το Παραδοσιακό γεφύρι του χωριού μας..

Αφηγείται ο Γεώργιος Βαβαρούτας..
"Είναι στο δρόμο με το πηγάδι μέτα το κοιμητήριο.Εκεί παλιά υπήρχε μια βρύση με τρεχούμενο νερό..... Πηγαίνανε οι μανάδες μας και πλέναν τα ρούχα"!

Διαβάστε Περισσότερα

3o Αντάμωμα Ριολιτών

Το τρίτο αντάμωμα των Ριολιτών έλαβε μέρος στο μεζεδοπωλείο <<Γυμνάσιο>> στην Νέα Φιλαδέλφεια.

Διαβάστε Περισσότερα

Λαϊκή βραδιά από τον Π.Σ Ριόλου

Το Σάββατο 19 Αυγούστου ο Πολιτιστικός και περιβαλλοντικός Σύλλογος Ριόλου "Ο ΛΆΡΙΣΣΟΣ" διοργανώνει μια όμορφη ζωντανή λαϊκή βραδιά στο προαύλιο χώρο του σχολείου,στον οικισμό Μαζαίικα.










Οι καλλιτέχνες,Σπύρος Πανταζόπουλος και Νατάσσα Λιακόπουλου θα διασκεδάσουν τον κόσμο υποσχόμενοι να κάνουν ότι μπορούν για να απογειωθεί το κέφι!

Ελάτε να διασκεδάσουμε και να περάσουμε μια υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά με είσοδο ελεύθερη και ενάντια στην κρίση με πολύ προσιτές τιμές !!!!!!
Σας περιμένουμε όλους..

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΕΡΊ..ΛΗΝΏΝ..

Ληνός : μικρό κτίσμα σαν δεξαμενή ή μεγάλο, ξύλινο κιβώτιο, μέσα στο οποίο πατιούνται τα σταφύλια για να βγει ο χυμός, το πατητήρι… δεξαμενή, στέρνα… όρυγμα στη γη για το πάτημα των σταφυλιών.

Οι ληνοί ήταν μικρά ορθογώνια κτίσματα, που η επιφάνειά τους δεν ξεπερνούσε τα 20 τμ. Ήταν χτισμένοι με χωμάτινες «πλίθες» ή πέτρα (οι παλιότεροι), αλλά και με «τσιμεντόπλιθες» ή τούβλα (οι νεώτεροι) και δεν ήταν σοβατισμένοι. Η πόρτα ήταν ξύλινη (στους παλιότερους) ή σιδερένια (στους νεώτερους), είχαν ελάχιστα παράθυρα και στέγη με κεραμίδια (οι παλιότεροι), τσίγκο ή ελενίτ (οι νεώτεροι). Μερικοί ληνοί είχαν και «χαγιάτι» με κεραμίδια ή κλαριά. Το εσωτερικό τους δεν είχε ταβάνι και υπήρχαν εσοχές που χρησιμοποιούνταν ως ερμάρια. Το δάπεδο ήταν χωμάτινο (οι νεώτεροι ληνοί είχαν το «προνόμιο» του τσιμέντου…) και «χυλιζόταν» από τις νοικοκυρές με κοκκινόχωμα («γλίνα»). Τα έπιπλα ήταν ελάχιστα : τραπέζι, καρέκλες, κρεββάτια (με στρώματα από σανό/σαούρα»), «γιούκος», «νιφτήρα»). Σχεδόν σε επαφή με το ληνό υπήρχε φούρνος (σπανιότερα) ή το «μαγερειό» (συνήθως), μια μικρή «εστία» περιτοιχισμένη με χώμα για το μαγείρεμα, ενώ σε μικρή απόσταση υπήρχε η «κούρνια» με τα «κοτερά» (προσοχή στον τονισμό : για να μη δημιουργηθούν συνειρμοί του είδους «ήμουν κι εγώ στο κότερο»…).
Οι ληνοί χτίζονταν δίπλα στ’ αλώνια και δίπλα σε δέντρο (συνήθως «τζέρο(ς)» ή μουριά), για να υπάρχει σκιά, και νερό (με τη μορφή πηγαδιού, «τρόμπας», ή αρτεσιανού). 

Κάθε που ερχόταν ο Αύγουστος, ο Ριόλος ερήμωνε… Οι νοικοκυραίοι φόρτωναν στα γαϊδούρια τα απαραίτητα συμπράγκαλα και μετακόμιζαν στους ληνούς για τον τρύγο της σταφίδας. Εκεί έμεναν σχεδόν μέχρι το πανηγύρι του Ριόλου (23 Σεπτέμβρη) ή μέχρι ν’ ανοίξουν τα σχολεία (με μικρό διάλειμμα τις γιορτές της Παναγίας και τ’ Αγιαννιού) και αφού είχε ολοκληρωθεί ο κύκλος των εργασιών που σχετίζονται με τη σταφίδα (τρύγος, «άπλωμα», «ψήσιμο», «τρίψιμο», «μακινάριασμα», «σώριασμα»), ξαναγύριζαν στο χωριό (Οι οικογένειες που δεν είχαν μαθητές έμεναν στους ληνούς και το «γαϊδουροκαλόκαιρο»…). Ακόμη και όσοι δεν είχαν ληνούς έφτιαχναν μικρά καλύβια από κλαριά και «παραθέριζαν», για να γλυτώσουν τις «θέρμες» του Αυγούστου.Σχεδόν το σύνολο των ληνών του Ριόλου ήταν χτισμένο μέσα σ’ ένα ακανόνιστο τετράπλευρο, που οι κορυφές του ήταν η «Μπότσικα», η «Μαρτούρενα», τα «Λυγερά» και η «Αγκινάρα».

Το πιο όμορφο κομμάτι του βίου στους ληνούς ήταν το βράδυ… Μετά τον κάματο της μέρας και την επιστροφή των αντρών από τα καφενεία του χωριού (όσων δηλαδή είχαν πάει…) οι γειτόνοι μαζεύονταν έξω από κάποιο ληνό και με το «σπινό» φως της λάμπας πετρελαίου ή και χωρίς αυτό (αυγουστιάτικο φεγγάρι γαρ…) κουτσομπόλευαν, αμπελοφιλοσοφούσαν, αγωνιούσαν «αν φέτος η σταφίδα έχει τιμή» και είχαν το αυτί στραμμένο στο ράδιο για το δελτίο καιρού (μετά βέβαια τα δημοτικά / λαϊκά τραγούδια των τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών). Προ πάντων όμως γελούσαν! Οι βεγγέρες αυτές έκλειναν συνήθως με ιστορίες του τύπου «εκεί φυλάει», που λόγω της τερατολογίας τους τρόμαζαν τους μικρούς. Οι πιο τυχεροί κοιμόντουσαν έξω, στο ύπαιθρο, σε αυτοσχέδια κρεβάτια, που δεν φημίζονταν για την ευστάθειά τους… Μαγεία!! Το αλφαβητάρι των άστρων (όπως κανένα πλανητάριο δεν μπορεί να το αποδώσει), η απεραντοσύνη της φύσης και ένα δροσερό αεράκι να κουβαλάει την αψιά μυρωδιά της απλωμένης σταφίδας και νυχτερινούς ήχους, (απροσδιόριστους, ωστόσο οικείους). Πώς να σου κολλήσει ύπνος; …

Οι εποχές άλλαξαν..

Οι παλιοί ληνοί γκρεμίστηκαν… Δεν άντεξαν… Στη θέση τους συναντάς χορταριασμένα ερείπια, που μάλλον δεν θα προξενήσουν το ενδιαφέρον των μελλοντικών αρχαιολόγων (μόνον κάτι αμετανόητες «σχολαστικούρες» θα μιλήσουν για ταπεινούς μάστορες που έδεναν το ξύλο, την πέτρα και το χώμα και για δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής). Οι νεώτεροι ληνοί που σώζονται χρησιμοποιούνται πλέον ως αποθηκευτικοί χώροι. Ο Ριόλος δεν ερημώνει τον Αύγουστο.Οι Οργιολίτες δεν μένουν στους ληνούς πια εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια και βάλε… Άλλοι ξερίζωσαν τις σταφίδες τους, άλλοι τις πουλάνε « χλωρές» και όσοι τις απλώνουν, το μεσημέρι γυρίζουν στο χωριό. Με τα μηχανοκίνητα μέσα οι αποστάσεις μειώθηκαν, κερδήθηκε χρόνος… Οι διαφορές ανάμεσα στην πόλη και το χωριό εξανεμίστηκαν… Ο υπαίθριος βίος αντικαταστάθηκε από μια «αστικοποίηση» του τοπίου και των συνηθειών… Οι άνθρωποι ξέμαθαν… Άλλοι το λένε «βολή» και άλλοι εξέλιξη… Ας είναι… «Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της», που λέει και ο Ελύτης…

Το κείμενο αναρτήθηκε από Νεοκλή Δημόπουλο και οι φωτογραφίες είναι της Φωτεινής Πρεβεζάνου..

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΑΡΟΙΜΊΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΎΓΟΥΣΤΟ

Καλό μήνα ,συγχωριανοί!

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

• Από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι.
• Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα.
• Από Μαρτιού πουκάμισο κι απ' Αύγουστο σεντόνια
• Αύγουστε καλέ μου μήνα, να 'σουν δυο φορές το χρόνο.
• Αύγουστε τραπεζοφόρε, να 'σουν τρεις βολές το χρόνο.
• Αυγουστοκοδέσποινα‚ καλαντογυρεύτρα. [δηλ. Η σπάταλη νοικοκυρά τον Αύγουστο, τα Χριστούγεννα ζητιανεύει]

• Αύγουστος άβρεχτος, μούστος άμετρος.
• Δεκαπέντησεν ο Αύγουστος, πυρώσου και μην εντρέπεσαι.
• Επλάκωσεν ο Αύγουστος, η άκρια του χειμώνα.
• Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι.
• Ήρθε ο Αύγουστος, πάρε την κάπα σου.
• Θεός να φυλάει τα λιόδεντρα απ' το νερό τα Αυγούστου.
• Κάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο.
• Καλή λαβιά τον Αύγουστο και γέννα τον Γενάρη.
• Καλός ο ήλιος του Μαγιού, τ' Αυγούστου το φεγγάρι.
• Μακάρι σαν τον Αύγουστο να 'ταν οι μήνες όλοι.
• Να 'σαι καλά τον Αύγουστο που 'ναι παχιές οι μύγες.
• Να 'σαι καλά τον Αύγουστο με δεκαοχτώ βελέντζες.
• Ο Αύγουστος και ο τρύγος δεν είναι κάθε μέρα.
• Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι ο Μάης πουλά σιτάρι. [δηλ. από τον Αύγουστο μπορείς να καταλάβεις αν θα είναι καλή η παραγωγή κρασιού, όπως κι από το Μάη μπορείς να καταλάβεις αν θα παραχθεί πολύ σιτάρι]
• Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος.
• Ούτε ο Αύγουστος χειμώνας, ούτε ο Μάρτης καλοκαίρι.
• Τ' Αυγούστου και του Γεναριού τα δυο χρυσά φεγγάρια.
• Τ' Αυγούστου οι δρύμες στα πανιά και του Μαρτιού στα ξύλα.
• Τ’ Αυγούστου το νερό σαν της κλανιάς το νερό.
• Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που θρέφει τους έντεκα.
• Μήνα που δεν έχει ρω βάζε στο κρασί νερό.

Διαβάστε Περισσότερα

ΚΆΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΟΡΌ ΤΟΥ ΠΑΝΜΟΒΡΙΑΚΟΎ

Αγαπητοί συγχωριανοί και φίλοι,

Η ομάδα του χωριού μας,Πανμοβριακός Ριόλου σας καλεί σε μια παραδοσιακή βραδιά ,την Κυριακή 6 Αυγούστου , με φαγητό, χορό και  ζωντανή μουσική.

Η θετική διάθεση και το χαμόγελο, βασικοί παράγοντες στο να πετύχει αυτό το απλό κάλεσμα και να μετατραπεί σε ένα μικρό πολύχρωμο γαϊτανάκι.

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΆΣ

Από φίλο Αγρότη

Ένα μεγάλο κεφάλαιο που θέλω να θίξω είναι τα παιδιά των αγροτών....

Υπάρχουν και αυτά τα παιδιά, που στην περίοδο των διακοπών τους βοηθούν τους γονείς τους ή ακόμα πηγαίνουν και μεροκάματα για να στηρίξουν την οικονομία της οικογένειας.
Επακόλουθο να στερούνται διακοπές,να κουράζονται, να κοιμούνται λιγότερο να ματώνουν να ιδρώνουν τη φανέλα και να βλέπουν θάλασσα με το κυάλι.
Όχι...δεν είναι γιατί δεν τους αγαπούν οι γονείς τους ίσα ίσα τους δίνουν μαθήματα επιβίωσης έστω και με πόνο ψυχής πολλές φορές!!
Παιδιά που μαθαίνουν να δουλεύουν γίνονται καλύτεροι άνθρωποι, τιμούν περισσότερο την αξία όλων και η παιδεία που αποκτούν μεσα απο αυτό είναι απαράμιλλη!!
(για τους πολιτικούς που οι περισσότεροι όταν ήταν παιδιά δούλευαν στα χωράφια αφήστε με να έχω τις αμφιβολίες μου...)
Για αυτό λοιπόν παλικάρια και κοπέλες που το κάνετε αυτό μέσα στο χωράφι,στη στάνη Στο καϊκι Και όπου αλλού βαράτε, μη μασάτε από τίποτα κι Εμείς είμαστε εδώ!!!!!!
Μας κάνετε περήφανους εμάς τους γονείς σας !!!!

Διαβάστε Περισσότερα

ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΩΝ ΡΙΟΛΟΥ

Η ίδρυσή του χρονολογείται γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ΄80(πιθανόν το 1981 από τον Γ.Φωτόπουλο) και η στέγασή του ήταν στο ισόγειο του σπιτιού του Γιάννη Νιφορόπουλου.
Στις φωτογραφίες οι οποίες τραβήχτηκαν στον συγκεκριμένο χώρο ήταν παρών:

Η Κατερίνα Ν. Κασπίρη η οποία ήταν Πρόεδρος και η Ελένη Δ. Κασπίρη η οποία ήταν ενεργό μέλος.

Σπάνιο φωτογραφικό απόκομμα από εκδήλωση του Μ.Σ.Νέων Ριόλου

Η επανίδρυση του συλλόγου εδώ

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΑ ΘΡΥΛΙΚΑ ΣΚΑΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΡΙΚΥΚΛΑ

Τα θρυλικά σκαπτικά και τρίκυκλα, ήταν διαδεδομένα στο Χωριό μας. Κυρίως κατά την δεκαετία του 1970 ήταν το βασικότερο μέσο μεταφοράς . Ένα απαραίτητο εργαλείο για όλες της αγροτικές εργασίες, αφού εκτός από μεταφορικό μέσον, μετατρέπονταν και σε σκαπτικό για τα χωράφια ( ή αντίστροφα).

«ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ» ( Γαλαζο-μπλέ χρώμα ), «ΡΕΚΟΡ» ( Πράσινο χρώμα ), «ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ» » ( Κεραμιδί χρώμα ) . Αντικατέστησαν παλιότερες μάρκες ( AGRIA, ILO, Λαικμάστερ  κ.λ.π, οι οποίες ήταν μόνο για σκάψιμο.

Πρόκειται για τοπικές μικρές βιοτεχνίες της Ελλάδας, που τα συναρμολογούσαν τα πατενταρίζανε η κατασκεύαζαν διάφορα μέρη τους. Με τα χρόνια τα σκαφτικά/τρίκυκλα είχαν την δική τους μικρή εξελικτική διαδρομή, τους πρόσθεσαν μηχανή αυτοκινήτου, μίζα , λεβιέ ταχυτήτων , πεντάλ, απέκτησαν τιμόνι , κουβούκλιο , παρμπρίζ, πόρτες , φανάρια , φλας (σχεδόν πάντα ήταν σε αχρηστία ) .
Ήταν πολύ αξιόπιστα, οικονομικά και αποτελεσματικά .

"Βαρέθηκα την Τζάγκουαρ, δεν θέλω τη Μερσέντες,θ' ανέβω στον Μινώταυρο να κλάσουν όλοι μέντες"

Η ρυμούλκα όπως φαίνεται στην φωτογραφία είναι κατασκευή " ΑΦΩΝ ΜΙΛΤ. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ '' - ''ΕΥΡΩΠΗ''.

Διαβάστε Περισσότερα

"ΣΉΚΩ ΘΆΝΟ ΜΟΥ"

ΡΙΟΛΟΣ : Τις παλιές εποχές.....
Η Θάναινα(γυναίκα του Θάνου) ήταν κάτοικος του χωριού και το σπίτι της βρίσκονταν κοντά στο νεκροταφείο.Ο θάνατος του Θάνου την είχε αναγκάσει κάθε φορά που περνάει έξω από αυτό να μονολογεί:

« Σήκω Θάνο μου, να φάμε. Μου λείπεις Θάνο μου. Πως θα φάω μόνη μου ;;;… ».
Επειδή η κατάσταση συνεχιζόταν αρκετό καιρό ο συγχωριανός μας,Θανάσης Μητρόπουλος (το σπίτι του οποίου ήταν επίσης κοντά στο νεκροταφείο ) , μια μέρα κρύφτηκε πίσω από την μάντρα του νεκροταφείου και απάντησε μιμούμενος την φωνή του μακαρίτη : « Τράβα κ’ έρχομαι, σου λέω».
 Από τότε δεν ξαναρώτησε η Θάναινα…..

Διαβάστε Περισσότερα

Η ΠΑΤΌΖΑ

Πόσο διαφορετικές ήταν οι συνθήκες της καθημερινότητας, πόσος μόχθος και ιδρώτας χρειαζόταν για να γίνουν πράγματα που σήμερα χρειάζονται λίγες ώρες. Μια από αυτές τις ενασχολήσεις ήταν και η γεωργία και ειδικά το θέμα του αλωνισμού.
Οι ξεχασμένες πατόζες ξυπνούν τις μνήμες μιας άλλης εποχής
O αλωνισμός κρατούσε σχεδόν ένα μήνα! Πριν από το 1940, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και αργότερα, στον τόπο μας, οι γεωργοί θέριζαν τα χωράφια τους με τα χέρια. Εργαλείο τους ήταν τα δρεπάνια.

Ξημερώματα, όλη η οικογένεια του ΑΓΡΟΤΗ με το καρο, πήγαινε στο χωράφι και άρχιζε τη δουλειά. Δούλευαν όλοι, όσοι μπορούσαν να δουλέψουν. Μόνο τα πολύ μικρά παιδιά περίμεναν ή έπαιζαν κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, αν υπήρχε ή κάτω από τη σκιά του κάρου.
Το μεσημέρι σταματούσαν λίγο για το μεσημεριανό φαγητό και για λίγη ξεκούραση και μετά πάλι τα ίδια. Οι καυτές ακτίνες του ήλιου ήταν ένα δύσκολο εμπόδιο, μα όλοι τους ήταν καλυμμένοι καλά. Καπέλο ή μαντήλα οι γυναίκες, μακρυμάνικα πουκάμισα και παντελόνια μακριά ήταν οι ασπίδες προστασίας.
Στο τέλος, όλα αυτά τα δέματα, τα φόρτωναν στο κάρο και τα πήγαιναν στα αλώνια. Εκεί υπήρχε η πατόζα. Μια μεγάλη μηχανή, πάνω σε 4 ρόδες, που δούλευε με τη βοήθεια του τρακτέρ!

 Ένας μακρύς ιμάντας (λουρί) μετέφερε την κίνηση από τη μηχανή του τρακτέρ στους άξονες της πατόζας. Με ένα συνδυασμό άλλων τροχών που κι αυτοί συνδέονταν με άλλους ιμάντες, κινούνταν μεταδίδοντας την κίνηση σε όλο το μηχανισμό της πατόζας. Το καθένα εξάρτημα έκανε τη δική του δουλειά. Χρειαζόταν ένα πλήθος από εργάτες. Ένας ή δύο έβαζαν τα δεμάτια σε ένα μηχανισμό, ας πούμε κυλιόμενης σκάλας, που τα ανέβαζε επάνω στην πατόζα.

Ανάρτηση από Χρήστο Παπαδόπουλο.

Διαβάστε Περισσότερα

ΠΑΡΟΙΜΊΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΉΝΑ ΙΟΎΛΙΟ

Αλωνάρη με τ' αλώνια και με τα χρυσά πεπόνια.
Από τ' Άη-Λιος ο καιρός γυρίζει αλλιώς.
Γαμπρός αλωναριάτικος, κακό χειμώνα βγάνει.
Έτσι το 'χει το λινάρι να ανθεί τον Αλωνάρη.
Η καλή αμυγδαλιά ανθίζει το Γενάρη και βαστάει τ' αμύγδαλα όλο τον Αλωνάρη.
Κάλλιο λόγια στο χωράφι , παρά ντράβαλα (φασαρίες) στ' αλώνι.
Κάτσε κότα το Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη.
Κότα πίτα το Γενάρη, κόκορα τον Αλωνάρη.
Κότα, χήνα το Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη.
Μικρό- μικρό τ' αλώνι μου, και να 'ναι μοναχικό μου.
Ο άη- Λιας κόβει σταφύλια και η αγία Μαρίνα σύκα.
Ο Θεριστής θερίζει, ο Αλωνάρης αλωνίζει κι ο Αύγουστος ξεχωρίζει.

Όρνιθα το Γενάρη, κέφαλος τον Αλωνάρη.
Που μουχτάει τον Χειμώνα‚ χαίρεται τον Αλωνάρη.
Που μοχθεί το χειμώνα χαίρεται τον Αλωνάρη.
Πρωτόλη (Ιούνιε), Δευτερόλη (Ιούλιε) μου, φτωχολογιάς ελπίδα.
Στο κακορίζικο χωριό τον Αλωνάρη βρέχει.
Τ' Αλωναριού τα κάματα (δυνατή ζέστη), τ' Αυγούστου τα λιοβόρια (ζεστός δυνατός ανατολικός άνεμος).
Την ημέρα τ' άη -Λιός παίρνει ο καιρός αλλιώς.
Της αγιά Μαρίνας ρώγα και του άη -Λιός σταφύλι. (δηλαδή το σταφύλι ωριμάζει αργότερα από τη σταφίδα)
Της Αγιάς Μαρίνας ρούγα και του Άη Λια σταφύλι και του Αγιού Παντελεήμονα γιομάτο το κοφίνι.
Το τραγούδι του Θεριστή, η χαρά του Αλωνιστή.
Τον Αλωνάρη δούλευε καλό χειμώνα να έχεις.
Τον Αλωνάρη έβρεχε στον ποτισμένο τόπο.
Χιόνισε μέσα στο Γενάρη, να οι χαρές του Αλωνάρη.

Διαβάστε Περισσότερα

Ιστορικά Στοιχεία

Ξεφυλλίζοντας κανείς το Ιστορικό και λαογραφικό βιβλίο Θεοδώρου Κ. Τρουπή,υπάρχουν για ανάγνωση ενδιαφέροντα στοιχεία για το ρόλο του Ριόλου και άλλων χωριών κατά την Επανάσταση του 1821.

Περισσότερα για την ιστορία του χωριού θα βρείτε πατώντας εδώ.

Διαβάστε Περισσότερα

ΡΙΟΛΟΣ – ΚΟΥΝΟΥΠΕΛΙ - ΡΙΟΛΟΣ

Μεταφορά οικοσκευής με Τραχτέρια και Αγροτικά ( Δεκαετίες ’60 και ΄70 ). 
Απαραίτητο το ψυγείο πάγου και η επιστροφή πριν αρχίσει ο τρύγος της σταφίδας.

Λεωνίδας Μπιμπίνιας ( οδηγός ) , Ελένη Νιφοροπούλου-Παπανικολάου και στη ρεμούλκα Λάκης Αθ. Μητρόπουλος, Κώστας Ιωαν. Νιφορόπουλος , ο πρόωρα αδικοχαμένος Γιώργος Κατρόπουλος και πίσω ο παππούς μου Κώτσος Νιφορόπουλος ( Κοτσαλής ή Ρουμάνος ), μόλις που φαίνεται η γιαγιά Ανθούλα. [ δεκαετία ’60 ].

Θοδωρής Κουτσούκος, Μαρία Βαβαρούτα, Σπύρος Καρδάρας, Τζένη, Γιώργος, Ντίνος, Τότα Βαβαρούτα, Μαρία και Νικολίτσα Καρδάρα. [ δεκαετία ’70 ]

Διαβάστε Περισσότερα