Δημιουργήθηκε το 1975 και ήταν χωράφι του Χρήστου Βαβαρούτα, που μεταβιβάστηκε στην τότε Κοινότητα Ριόλου (δυνάμει πώλησης). Το γήπεδο αυτό δεν είχε την ίδια μορφή που έχει σήμερα, αφού ήταν «ξερό» και τα τέρματα είχαν διαφορετικό προσανατολισμό.
Παλιά η μία εστία «έβλεπε» προς τα «Μποστάνια» και η άλλη προς την «Αγία Βαρβάρα» ενώ τώρα το ένα τέρμα «κοιτάζει» προς το χωριό και το άλλο προς τους ληνούς των Βαβαρουταίων (Χρήστου και Ντίνου). Το γήπεδο χρησιμοποιείται ως έδρα του «Πανμοβριακού», έχει φυσικό χορτάρι, προβολείς και αποδυτήρια, ενώ ακριβώς δίπλα υπάρχει και μικρός βοηθητικός χώρος. Για την αναφορά των παιχτών, που δοξάστηκαν στο γήπεδο αυτό στη σαραντάχρονη ιστορία του «Πανμοβριακού», δεν επαρκεί ο χώρος και καιροφυλακτεί ο κίνδυνος ν’ αδικηθούν ορισμένοι (οι λάτρεις της στατιστικής θα μπορούσαν να συνεισφέρουν χρήσιμα στοιχεία για τους παίχτες με τη μεγαλύτερη συμμετοχή, τα περισσότερα γκολ, για τους παίχτες που δεν άλλαξαν φανέλα, για τους «ξένους» παίχτες που έπαιξαν με τα χρώματα της ομάδας, για τους μικρότερους και μεγαλύτερους – ηλικιακά – παίχτες κλπ). Έτσι, λοιπόν,το πρώτο φιλικό παιχνίδι δόθηκε το 1975 με αντίπαλο την «ΑΕ Μετοχίου». Το πρώτο επίσημο παιχνίδι δόθηκε τέλη χειμώνα – αρχές άνοιξης του 1976 με αντίπαλο τη «Δόξα Νιφορέϊκων» και το αποτέλεσμα ήταν 1-2 (με γκολ του Κουμανιώτη). Η πρώτη νίκη του «Πανμοβριακού» στο γήπεδο αυτό ήρθε στα «χαρτιά» την τελευταία αγωνιστική της περιόδου 1975 - 1976 για το πρωτάθλημα της Γ’ Ερασιτεχνικής Κατηγορίας, αφού η αντίπαλη ομάδα της «Νίκης Λουσικών» μηδενίστηκε (πρόβλημα δελτίων).
Τέλος, (και σύμφωνα με πληροφορίες των Κώστα Νιφορόπουλου και Κώστα Ανδριόπουλου) υπήρξε κι άλλο ένα γήπεδο, το οποίο βρισκόταν κοντά στη «Βρύση». Άφηνες πίσω σου τη «Βρύση», περνούσες το σπίτι του Βασίλη Αγγελόπουλου και σε μικρή απόσταση ξεπρόβαλε το γήπεδο (ήταν δηλαδή σχεδόν πάνω στον παλιό δρόμο, που οδηγούσε στο χωριό όποιον ερχόταν από Φράγκα μεριά).
Τελειώνοντας τη βόλτα στα οργιολίτικα γήπεδα (με ή χωρίς εισαγωγικά) και προλαβαίνοντας όσους κουράστηκαν, ίσως, είναι πολυτέλεια, σ’ έναν κόσμο που αντιμετωπίζει τα μύρια όσα προβλήματα, να μιλάς για το ποδόσφαιρο. «Για ένα άθλημα που το παιχνίδι είναι «σικέ», που οι «πρόεδροι» το λεηλάτησαν, που οι ψευτοδιανοούμενοι το συκοφάντησαν, που οι κυβερνήσεις το πέταξαν στην εξέδρα. Παρότι όμως το έχουν σφετεριστεί οι μεγιστάνες του χρήματος, το ποδόσφαιρο θα παραμένει πάντα το κατ’ εξοχήν λαϊκό άθλημα». Η άγρια ομορφιά του παιχνιδιού εξακολουθεί να γοητεύει δισεκατομμύρια πιστούς. Παράδοξο μεν, κατανοητό δε… Τα έχουν πει καλύτερα άλλοι. Έτσι, πρόχειρα, δανείζομαι τα λόγια του Αντόνιο Γκράμσι και του Αλμπέρ Καμί : «Το ποδόσφαιρο είναι το βασίλειο της ανθρώπινης ελευθερίας,όσα γνωρίζω περί ηθικής και καθήκοντος, μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο».
Παλιά η μία εστία «έβλεπε» προς τα «Μποστάνια» και η άλλη προς την «Αγία Βαρβάρα» ενώ τώρα το ένα τέρμα «κοιτάζει» προς το χωριό και το άλλο προς τους ληνούς των Βαβαρουταίων (Χρήστου και Ντίνου). Το γήπεδο χρησιμοποιείται ως έδρα του «Πανμοβριακού», έχει φυσικό χορτάρι, προβολείς και αποδυτήρια, ενώ ακριβώς δίπλα υπάρχει και μικρός βοηθητικός χώρος. Για την αναφορά των παιχτών, που δοξάστηκαν στο γήπεδο αυτό στη σαραντάχρονη ιστορία του «Πανμοβριακού», δεν επαρκεί ο χώρος και καιροφυλακτεί ο κίνδυνος ν’ αδικηθούν ορισμένοι (οι λάτρεις της στατιστικής θα μπορούσαν να συνεισφέρουν χρήσιμα στοιχεία για τους παίχτες με τη μεγαλύτερη συμμετοχή, τα περισσότερα γκολ, για τους παίχτες που δεν άλλαξαν φανέλα, για τους «ξένους» παίχτες που έπαιξαν με τα χρώματα της ομάδας, για τους μικρότερους και μεγαλύτερους – ηλικιακά – παίχτες κλπ). Έτσι, λοιπόν,το πρώτο φιλικό παιχνίδι δόθηκε το 1975 με αντίπαλο την «ΑΕ Μετοχίου». Το πρώτο επίσημο παιχνίδι δόθηκε τέλη χειμώνα – αρχές άνοιξης του 1976 με αντίπαλο τη «Δόξα Νιφορέϊκων» και το αποτέλεσμα ήταν 1-2 (με γκολ του Κουμανιώτη). Η πρώτη νίκη του «Πανμοβριακού» στο γήπεδο αυτό ήρθε στα «χαρτιά» την τελευταία αγωνιστική της περιόδου 1975 - 1976 για το πρωτάθλημα της Γ’ Ερασιτεχνικής Κατηγορίας, αφού η αντίπαλη ομάδα της «Νίκης Λουσικών» μηδενίστηκε (πρόβλημα δελτίων).
Τέλος, (και σύμφωνα με πληροφορίες των Κώστα Νιφορόπουλου και Κώστα Ανδριόπουλου) υπήρξε κι άλλο ένα γήπεδο, το οποίο βρισκόταν κοντά στη «Βρύση». Άφηνες πίσω σου τη «Βρύση», περνούσες το σπίτι του Βασίλη Αγγελόπουλου και σε μικρή απόσταση ξεπρόβαλε το γήπεδο (ήταν δηλαδή σχεδόν πάνω στον παλιό δρόμο, που οδηγούσε στο χωριό όποιον ερχόταν από Φράγκα μεριά).
Τελειώνοντας τη βόλτα στα οργιολίτικα γήπεδα (με ή χωρίς εισαγωγικά) και προλαβαίνοντας όσους κουράστηκαν, ίσως, είναι πολυτέλεια, σ’ έναν κόσμο που αντιμετωπίζει τα μύρια όσα προβλήματα, να μιλάς για το ποδόσφαιρο. «Για ένα άθλημα που το παιχνίδι είναι «σικέ», που οι «πρόεδροι» το λεηλάτησαν, που οι ψευτοδιανοούμενοι το συκοφάντησαν, που οι κυβερνήσεις το πέταξαν στην εξέδρα. Παρότι όμως το έχουν σφετεριστεί οι μεγιστάνες του χρήματος, το ποδόσφαιρο θα παραμένει πάντα το κατ’ εξοχήν λαϊκό άθλημα». Η άγρια ομορφιά του παιχνιδιού εξακολουθεί να γοητεύει δισεκατομμύρια πιστούς. Παράδοξο μεν, κατανοητό δε… Τα έχουν πει καλύτερα άλλοι. Έτσι, πρόχειρα, δανείζομαι τα λόγια του Αντόνιο Γκράμσι και του Αλμπέρ Καμί : «Το ποδόσφαιρο είναι το βασίλειο της ανθρώπινης ελευθερίας,όσα γνωρίζω περί ηθικής και καθήκοντος, μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου